اشعار

این روزها نـوای دلم مـادری تر است            هركس كه یارمن بشود یار حیدراست

گاهی شما شبـیه به من گریه می كنیـد            در فـاطـمیه اشك شما فاطمی تـر است

ای صاحـبان نـاله خـدا خـیـرتان دهـد            سـوز شما هـماره تسـلّای مـادر است

در خـیـمه ام اقامه، عزایش كه می كنم            مهمانِ روضه ام ز علی تا پیمبر است

یـاد شكـسـته پهـلـوی او می كُـشد مـرا               زهرا فرشته ای ست كه بی بال و بی پر است

تا گـریه می كنم كه چرا قامتـش خمیـد               احساس میكنم كه چنان سایه برسَراست

آری خـودش تـسـلّیِ غـمدیدگـان شـود               با اینكه چشم پُر گُهرم حوض كوثراست

هــرگــاه یــاد درد دل مـجـتـبـی كـنـم               اسرار او به پیش نگاهـم مُصَوّر است

مـادر! هنـوز خیـمه نشـینِ تو مانـده ام               گویی هنوز معركۀ كـوچه و در است

ای مادرم! دعـا كن و یا منتـقم بخـوان               اَمَّن یجیب گو كه مُجیب تو داور است

طی می كـنم ز كـعـبـه مسیر مدیـنه را            از كـربـلا شـروع كـنم زخـم سینه را

ای دیـده خـون بـبـار نـیـامـد نـگـار ما           آخـر سـحـر نگـشـت شـب انتـظـار مـا

یا ذالـکـرم به غـربت عـشاق رحـم کن            کـی مـی رسـی به داد دل بـی قــرار مـا

صاحب عزا به مجلس ما هم سری بزن           رحـمی نـمـا بـر این جگـر داغـدار مـا

ای کاش گـریه وا کند این دیـده بنگـرم           در مجلـس عـزا تو نـشـسـتی کـنار مـا

بیـمـار رو به قـبـله شـدیم از فـراق تـو           دیگر زاشک وگریه گذشت است کارما

یا صـاحب الـبـکـاء سبـوئی حـواله کن           خشکـانـده است گـنـاه؛ دو ابـر بهار ما

سوگـنـد بـر نـوای حسین جان فـاطـمه           بـاشــد گــدائـی حــرمـت اعـتــبــار مـا

عیدی رسیده است که در آن امید نیست           صدها بهار هم برسد، بی تو عید نیست

تکراری و شـبیه به هم، چون گذشته ها           امـسال هم اگر تو نـیـایی جـدیـد نیسـت

با جـمعه سـال آمـد و با جمعـه می رود           با این حـساب آمـدنت هــم بعـیـد نیست

هر بار دوره می کـنـم این سـالـنـامـه را           جز حسرت ظهور تودر سررسید نیست

مارا ببخش اگر دلمان در سیاهی است           یا چشممان ز اشک فراقت سپـید نیست

یک روز می رسد که تواز راه می رسی            آن روز قـبـر مـادر تـو نـاپـدیـد نیـسـت

در خانه ای که مجـلس خـتم رسول بود           او را زدند...آه... که گـفته شهید نیست

دلـم در هـوای شما بود کـاش             سـرم خاک پای شما بود کاش

نه تنها فـقـط خـاک پـای شمـا             که گرد عـبای شما بود کـاش

شده قـلب من خـانـۀ این و آن             در این خانه جای شما بود کاش

کس دیـگـری را پـرسـتـیده ام             خـدایم؛ خـدای شما بـود کـاش

هوایی که با آن نفـس می کشم             هـوای سـرای شـما بود کـاش

به لـب ها کـنـار دعـاهـایـمـان             کمی هم دعـای شما بود کاش

نگاهم به دستان بی دست هاست               نگـاهـم گـدای شما بـود کاش

شب جمعه ای در جوارخودت             دلـم کـربـلای شمـا بود کـاش

و این روزها در غم مادر از             عـزادارهـای شـما بـود کـاش

قیامت دلم حسرت ازاین خورد             که وقف عزای شما بود کاش

الا که صاحـب عـزای تمام غـم هایی            دوبـاره فــاطـمــیـه آمـده؛ نـمـی آیـی؟

به ما نگـاه کن ای ساحل نجات بشـر            تو را طلب کند این دیـده های دریایی

کجا سـیاه، به تن کـرده ای غـریـبانـه            کجا به سـینه خود می زنی به تنهـایی

کجا شبیه عـلی سر به چاه غم بُردی            کجا شبیه علی روضه خوان زهرایی

برای گـریـه به غـم هـای مـادرت آقـا            گمان کنم که رأفت نشـسته؛ ایـنجایی

شنیده ایم که گفتید روضه خوان باشیم            به روی چشم؛ هرآنچه شما بفـرمایی

شنـیده ایم زمین خورده است مادرتان            درآن دمی که به درخورد ضربۀ پایی

از خود فـرار کردم و لا یُـمکن‌الفِـرار            امـشـب دوبـاره آمـده‌ام بـر سـر قـرار

رسوای خویش گشتم و غرق خجـالتـم            من آمدم ولی تو به روی خـودت نیار

من در میان راه زمین خورده‌ام بــیــا            از بس که بار آمده برروی دوش، بار

آنقدردر حجاب خودم غوطه می‌خورم            حتی تو را ندیـده‌ام این گـوشه و کنـار

امشب که گریه‌های توباران گرفته است            از چشم خشکـسال منـم قـطره‌ای ببـار

آقـا؛ ولیّ و صاحب جانـم فـقـط تـوئـی            ما خویش رابه دست تو کردیم وا گذار

در انـــتـــظـار آمـــدنـــم ایـســتــاده‌ای            شاید به این امـید که می آیـمت به کـار

امشب برای این که بـیایی به پیـش مـا            انگشت روی روضۀ دلخواه خود گذار

امشب مـرا به خانـۀ مـادر بـبرکه بـاز            آنجا نشـسـته چشـم کـبودش به انتظـار

ما را ببـر که گـریه بریـزیم پشـت در            مـانـنـد بچـه‌هـای عــزادار و بـی قـرار

می رسد آنکه به دستش گره ها واشدنی است           آنکه با آمـدنش نـور هویـدا شدنـی است

غم مخورای دل سرگشته سحرنزدیک است           شب ظلمـانی این بادیه فـردا شدنی است

عـلـت دوری از یـار؛ گـنـاه است گـنـاه           ورنه پابوسی آن ساکن صحرا شدنی است

این همه اشک که جاری شده، با آمدنش           رودهایی است که تبدیل به دریا شدنی است

هیچ امّید نداریم به تدبیر کسی غیراز او           عشق دردولت مهدی است که معنا شدنی است

مادرش درس به ما داد که تنها وغریب           پشت در، بین گذر، یاری مولا شدنی است

منتقـم می رسد و با غـضب حـیـدری اش           انتـقـام گـل نشکـفـتـۀ زهـرا شدنی است

بر سر تـربت مـادر عَلَـمـی خواهــد زد           قـبر پنهـان شدۀ فاطمـه پیدا شـدنی است

وقت است که از چهرۀ خود پرده گشایی           «تا با تـو بگویم غـم شب های جـدایی»

اسپنـدم و در تاب و تب از آتش هجران           «چون عودم و از سوختنم نیست رهایی »

«من در قفس بال و پر خویش اسیـرم»           ای کــاش تـو یکبـار بـــه بالین من آیـی

در بنده نوازی و بزرگی تو شک نیست            مـن خــوب نـیـاموخـتــم آداب گــدایــی

عـمـری ست کـه ما منتـظـر آمـدنت، نه            تـو مـنـتـظـر لحـظـۀ بـرگـشـتـن مــایـی

می خـواسـتـم از مـاتـم دل بـا تو بگـویم            از یـاد رود مـاتـم و دل چـون تو بـیایی

امـشب شـده ای زائـر آن تـربت پنهـان؟            یـا زائـر دلـســـوخـتـۀ کـرب و بــلایـی

ای پرسـشِ بی پاسخِ هر جـمعـۀ عـشّـاق            آقــا تـو کجایی؟ تـو کجایی؟ تو کجایی؟

پخش سبک

من با روی، کبود وسیاهم سپاه تو هستم         تو پـنـاه ، همه هستی من پنــاه تو هستم

سر بلندم ،که اول شهیده تو راه تو هستم         علی جان علی جان، علی جــان علی جان

 همدم درد من شده فراغ **  هیچکی نمیگیره ازم سراغ

حک شده روی سینه ام علی ** مُهـر ولایتت با میخ داغ

برام دیگه بال پری نیست ــ  علی جان علی جان

هیچکی مثل من حیدری نیست علی جان علی جان

***************************************

تا شنیدن، که من فاطمه ام ضربه هاشون شدید شد           زنده ماندن، دیگه بعد از اون روز برامن بعید شد

پشت در بود ، که با یک لگد محسن من شهید شد           علی جــان علی جــان، عآلــی جان علی جان

به دستای طناب سپردنت ** با ظلم و غم به مسجد بردنت

وقتی منو جلو چشات زدن **  خمیدی ؛ از پا در آوردنت

برام دیگه بال پری نیست ؛ علی جان علی جان

هیچکی مثل من حیدری نیست علی جان علی جان

**************************************

بیت وحی رو،به آتش کشیدن همه پیکرم سوخت          شکرخدا رو، به راه ولایت چو بال و پرم سوخت

وای پیمبر، صدا میزند که فغان دخترم سوخت          عـلــی جـان علی جان، علــی جان علی جــان

گریه پس از رفتن من نکن **  صحبتی از من با حسن نکن

خیلی حواست باشه که منو **  جلو چشم حسین کفن نکن

برام دیگه بال پری نیست؛ علی جان علی جان

هیچکی مثل من حیدری نیست؛ علی جان علی جان

***************************************

تاب ندارم ، میشه با بارون چشات خو نگیری         کاش که می شد، بیام خانه و تو ازم رو نگیری

فاطمه جان، چه کاری کنم دست به پهلونگیری؟         یـا زهـــرا یـا زهـــرا ؛ یـا زهـرا یـا زهـرا

بهار عمر من شدی خزان **  هستی من شدی تو قد کمان

تورو خدا به خاطر حسین ** یک شب دیگه در این جهان بمان

مگه تو حال بچه هارو ندیدی ، ندیدی

چرا جواب مرتضی رو نمیدی ، نمیدی

پخش سبک   ای مادر مظلومم ، تویی امید حیدر             نگاه نجیب تو ، صبح سپید حیدر

با اون نگــاه ، نیمه بازت ، دل بابا رو سوزوندی

جونم به لب شد، وقتی كه دیدم، نماز شب رومیخوندی

نماز شب خوندی نشسته ** قنوت گرفتی زار و خسته** با دست و بازوی شكسته

به خاطر من نــرو مــادر ** ببین ز غصّه بابا حیــدر**  یه گوشه كز كرده نشسته

مادر زینب یا زهرا

***********************

ز گریه ی هر روزت ، رسیده جونم برلب           ذره ذره آب می شی ، پیش نگاه زینب

مادر خوبم ، بیا دوباره ، موهای من رو شونه كن

به خاطر دل ، خوشی بابا ، دوباره كار خونه كن

اگه بری تو می گیره جا ** میون سینه ام غم دنیا ** ناله دارم من همه شبها

بر سر وسینه می زنم من ** فكر حسین وحسنم من **پس ازتو بابا میشه تنها

مادر زینب یا زهرا

***********************

آسمونیا غـمگین ، زمینیا نـوحه خوان        روضه میخونه حیدر، طفلای علی گریان

فرشته ها هم ، راه زینب ، همه می خونن وا اماه

تموم عالم ، با دل حیدر ، داره می خونه یا زهرا

تنها نرو یار غریبم ** ای مونس و عشق و حبیبم ** نگاه پر مهرت طبیبم

اگه بری حیدر می میره ** علی به درد و غم اسیره ** پس از تو زهرا بی شكیبم

همسر حیدر ، یازهرا

******

كوچه ها سرد و تاریك ، مدینه شده خاموش        یاس كبود و حیدر، می بره بر روی دوش

مدینه دیگه ، بعد زهـرا ، شبیه یك قـبرستـونه

دنیا بدو ن ، فاطمه دیگه ، برای حیدر زندونه

ببین كه حیدر شده مضطر ** تنها شده بی یار و یاور ** پس از تو ای یاس مطهر

فرشته ها نوحه می خونن ** حسین وزینب پریشونن ** حسن گرفته ذكر مادر

همسر حیدر ، یازهرا

*********************

بعد از شهادت حضزت زهرا (س)

می رسه آه وناله ، ازتو بقیع ویرون         صدایی غریبونه ، گریه میكنه محزون

اشكاش میریزه ، مثل بارون ، به روی یك قبر تنها

نوحه میخـونه ، با دل خستـه ، فغان و آه و واویلا

به زیر خاكــه آرزوهــاش ** پری زیباش یاس تنهاش ** علــی نشسته پیش زهــراش

عالم و گریه اش می سوزونه ** آروم آروم قرآن می خونه ** رفته زدستش یار تنهاش

همسر حیدر یازهرا

******

فــاطمه پاشو بشنو- درد دلای حیدر           من ماندم و تصویر ، كوچه و دیوار ودر

جون میده حیدر- وقتی می بینه ، قاتـلـتـو بین مردم

با توچی كاركرد، كه توی كوچه، راه خونه رو كردی گم

سیـنـه زداغ تــو كـبــابـه ** دوریت بــرای من عــذابه ** سلام حیــدر بی جــوابــه

حسن همش كابوس می بینه **زینب روسجادت می شینه ** حسن زگریه نمی خوابه

همسر حیدر یازهرا

پخش سبک                        ای عزیز قلب زهرا ، آرزو دارم ببینم روی ماهت

بر سر راهت نشستم ، تا بیفتد بر دل من یک نگاهت

تو امیر ماسوایی ، یابن الزهرا یابن الزهرا           دردمندان را دوایی ، یابن الزهرا یابن الزهرا

شوق دیدار تو دارم ، یابن الزهرا یابن الزهرا           دل شده امشب هوایی ، یابن الزهرا یابن الزهرا

یابن الزهرا یابن الزهرا

 ***************************

 ماه  من تا کی به پشت ابرغیبت درنهانی درنهانی

 بی پناهم ده پناهم تو پناه بی کسانی بی کسانی

درد عالم را طبیبی ، یابن الزهرا یابن الزهرا          حیف باشد که غریبی ، یابن الزهرا یابن الزهرا

مضطرم من بر در تو ، یابن الزهرا یابن ال زهرا           تو ولی امن یجــیبی ، یابن الزهرا یابن الــزهرا

یابن الزهرا یابن الزهرا

 *************************

آرزو دارم ببینم کربلا را ای امیر دلربــایم

کن عنایت بر گدایت ده برات کربلایم کربلایم

کربلا درمان دردم ، یابن الزهرا یابن الزهرا            از فراقش گریه کردم ، یابن الزهرا یابن الزهرا

کن عنایت با تو مولا ، یابن الزهرا یابن الزهرا          دور شش گوشه بگردم ، یا یابن الزهرا یابن الزهرا

یابن الزهرا یابن الزهرا

 *****************************

 جمعه ها در انتظار ، روی ماهت مینشینم یابن الزهرا

منتظر با این امیدم ، تا که رویت را ببینم یابن الزهرا

من گدای دل غمینم ،  یابن الزهرا یابن الزهرا            عاشق آن مه جبینم،  یابن الزهرا یابن الزهرا

یادعا کن که بمیرم ،  یابن الزهرا یابن الزهرا          یا که رویت را ببینم ،  یابن الزهرا یابن الزهرا

یابن الزهرا یابن الزهرا

ازخانه ات تا عرش راهی نیست زهرا           دیگر مجــال ســوز آهــی نیست زهرا

از تنگ نای این در و دیــوار بــرخیز           بهتر از اینجا تکیه گاهی نیست زهـرا

پیچیده در گــوشم صدای ضرب سیلی           سنگین تراز این ماه ماهی نیست زهرا

سردسته ی این قوم سنگین است دستش           بر ضربه های او پناهی نیست زهــرا

یا که رهــا کن دامنش را زود برگـرد           یا مثـل اینجا قـتـلگــاهـی نیست زهــرا

بعد از پــدر حالا نگــارم را گــرفتند          از من تـمــام روزگــارم را گــرفـتند

از این جدایی جان من بر لب رسیده           هستیِ من تاب و قــرارم را گــرفتند

انگار قسمت نیست وصل ما دوباره            در ساوه شوق بی شمارم را گرفتند

اما خیالت تخت هر جــایـی رسیــدم                 خویشان و نزدیکان کنارم را گرفتند

حالم بد است اما خدا را شکر درقم                  بـال و پَـر جـسم نــزارم را گــرفتند

با احترام و عزت و شوکت کمی از            این بار غم هایی که دارم را گرفتند

حتی زمــان پر زدن از این قبـیـلـه                   مــردم همه دور مــزارم را گرفتند

درشام اما خواهری مضطر چنین گفت:                 یارب ببین دار و نــدارم را گـرفتند

بالاو پایین رفتن ازناقه چه سخت است                 وقتی همه ایــل و تـبــارم را گرفتند

درگوش من مانده صدای ذوالجناحش                میگفت: با نـیــزه ســوارم را گرفتند

یک "یادگاری" بود... اما در خرابه           "بنت الحسین" آن یادگارم را گرفتند

نـگــاه من به نگــاه ضریح تا افــتاد         چه اتـفــاق عجـیـبــی میــان ما افتاد

چکید شرم نگــاهم و بی صدا افـتـاد            ببخش گرکه به پست تواین گدا افتاد

کریمه ای و به در گاه تو گدا بسیار

و من مثال همیشه برای تو ســربار

تو جلوه گاه حجابی تو از تـبار کرم              تویی مــلازم زهــرا ملازمت مـریم

هوای صحن تو دل میبرد ز اهل قلم              من و تو و قلم و کاغذ و دو چشم ترم

که از توبیت به بیت با اجازه بنویسم

و با جنون خودم شعر تــازه بنویسم

چه دردها که ز اسرارعشق درمان شد            چه چشمها که به عشق تومست وگریان شد

به پیشگاه توهر کس مقیم ومهمان شد         کبوتــرانه دلش راهی خــراســان شد

یتیم آمــده ایم تا که تو پــنــاه شـوی

دوباره ضامن این قلب روسیاه شوی

کــنــار مسجد اعظم دلـم بهانه گرفت           بهانه ی حرم طوس عــاشقـانه گرفت

دوباره قلب مرا یاد او نشانــه گـرفت        که بازهم دلم ازدست این زمانه گرفت

مرا تو با کــرمت آشنــاتــرم گــردان

مرا دخیل گره خورده ی حـرم گردان

در آستــان تو دنـیــام جـمکــرانـی شد             و ذره ذره ی من صاحب الـزمانی شد

و صبح جمعه دلم گرم ندبه خوانی شد             به پای نوکــریــم وقت جان فشانی شد

ز بعد فصل خــزان فصل یــار می آیـد

دلم خوش است به اینکه بهار می آید

مائـیــم گــدای حـضـرت معصومه          محتــاج عطای حضرت معصومه

همراه رضا ز دیده خون میریزیم               در روز عزای حضرت معصومه

*********************

آمــد ز مدینه تا که در قــم بــاشد                در مـمـلـکـت امــام هـشـتــم باشد

یعنی که خدا نخواست تا مرقد او           مانند مــزار فــاطـمـه گــم بــاشد

*********************

در سَر هــوس دیــدن دلبــر دارد               بر سـیــنــۀ خود داغ بـرادر دارد

افســوس که تا دیــار ســاوه آمــد               دیگــر نـتــوانست قــدم بـــردارد

*********************

زخمی به جگر داشت ودر تب میسوخت             از داغ بــرادرش مـرتـب میـسـوخت

هر جــا که سَـرِ دردِ دِلش وا می شد              میگفت: امان ازدل زینب...میسوخت

*********************

با ناله دو چشمان تــرش را وا کـرد             تا سِیر کند دور و برش را، وا کرد

نــومــیــد ز دیــدن بـــرادر بـــود و          با ذکر رضا بال و پرش را وا کرد

*********************

او خواهر یک امام بود و زینب!...            او شــاهد احترام بــود و زینب....!

که راهــی شهر شــام بود؟ و زینب              در مجلسی از حـرام بود؟ و زینب...

پیوسته خـیزد ازنفـسم؛ روح پـروری            ریزد هماره از دهنم؛ فیـض کـوثــری

در کـام من زبان حـرکت می کند ولی               دیگر کـسم کند به درون مدح گـستری

گـویی مـسیـح در نـفـسم روح می دمد               یـا با امـیـن وحـی شـدم گـرم شـاعـری

ریزد هـمـاره از دهـنـم گـوهـرِ سخـن               چون رحمت بهار در اوصاف عسکری

ابن الرّضا امیـر قـضـا نجـل مرتضی               آئـیـنـه ی جــمــال خــداونــد اکــبــری

خورشید آسمان امامت که مهـر و ماه            گـردند دور سـامـره اش همچو مشتری

نـور دو چشم چار عـلی نجل ده امـام               فـرزنـد سه محـمّــد و مـرآت جعـفـری

نامش حسن وجود حسن خُلق و خُو حسن            سـر تـا بـه پـاش آیـنــۀ حُــسـن داوری

پــرسنــد اگـر بهــای ولای ورا بـگـو               دارد به کـلّ طـاعـت کـونـیـن بـرتـری

با طاعت مـلائکه و جنّ و انس نیست               غیر از جحـیـم خـصم ورا راه دیگری

شیطان که جنّ وانس براو لعن میکنند                در عـرصۀ جـزا بود از خـصم او بری

وقـتی دلـم ز گـریـه سبـکـبار می شـود            سرمست عشق و تشنۀ دیـدار می شود

با شـوق ســامـرای تـو پـرواز می کـند            خـلـوت نـشـیـن گـلـشـن ایـثـار می شود

برخاک تو ز چشم فشانم سرشک غـم            اشکـی که چـلچـراغ شب تـار می شود

چشمم که بر ضریح غـریب تو می فتد            دنـیــا دوبــاره بـر سـرم آوار می شـود

آزاده آن کسی ست که دربـند عشق تو            با یک جـهـان امـیـد گـرفـتـار می شود

گرخار لب به وصف و مدیح تو وا کند            از فـیض مدحتت گل بی خـار می شود

ای عسکری لقب ز غمت هرکه اشک ریخت            آن قطره اشک گوهر شهـوار می شود

قــربــان آن دلی که ز بـیــداد دشمنـان            با شعـله های زهـر شــرر بار می شود

هر غنچه ای که بشکفد از گلشن وجود            بر عمرِ چون گـل تو عزادار می شود

روزعزای توست که مهدی است نوحه گر            روزی که صرف گریۀ بسیار می شود

ظلمی که در مـدینـه به آل رســول شد            بار دگـر به سـامـره تـکـرار می شـود

آسوده درجزاست«وفایی» هرآن کسی            اینجـا مـحـب عـتـرت اطـهـار می شود

آن دلبری که نوکری ات را روا نوشت           ما را غـلام حلقه به گوش شما نـوشت

روز ازل مــربــی اشــراق عــاشــقـی              نام تو را به صفحـۀ دل های ما نـوشت

آن خالقی که مهر تورا مُهر سینه ساخت              با لـوح دل حـدیث تـو را آشـنـا نوشت

با جـوهــر طـلا به شـبـسـتـان آسـمـان              وصف تو را به خط جلی کبریا نوشت

با جان و دل ولایت تو خو گرفته است           خلّاق عـشق بندگی ات را سـزا نوشت

صدها طواف، بی تو نیرزد به ارزنی           چون کعبه را به کوی شما مبتلا نوشت

بعـد از خــدا کـریـم تـریــنـی امـام مـن              از بس خدا به دست کریمت ثنا نوشت

آن خالـقی که عـادت احـسان دهـد تـرا              دل را گـدای سـامـرۀ هـل اتـی نوشت

ما را غــلام هـمّــت تــو آفــریــده انــد

ریــزه خــوران دولت تــو آفــریـده اند

ای از کرشمه های تو روی بهـار سبز              وز غمزه ی نگاه تو لیل و نهـار سبـز

تا زیـر سـایـۀ تـو کـنـد عـشـق زنـدگی              باشد برای شـیـعـه همه روزگـار سبـز

بی حُسن تو بهشت صفایی نمی گـرفت              جنات تجری است به آن نو بهـار سبز

ای پرچمت به بام نظام جهان سه رنگ            لعل تو سرخ و چهره سپید، اقتدار سبز

این دل ز شرب آب ولای تو زنده است           باشد همیشه دور و بر چشمه سار سبز

از رعد و برق غـمـزۀ مژگان عاشقت           ابـر بـهـار و عــاطـفـۀ بی قـرار سـبـز

گـل می دمد ز مــقــدم خـورشیدی شـما              پشت لب فلک ز تو ای گـل عذار سبز

بـازار سـرد منتـظـران از تو گـرم شد              دارد هــلال شیعـه عجب انتظـار سبز

شیعـه دگـر بهـانـه بـه دشمـن نـمی دهد

با دیــدن بـقــیــع دگــر تــن نـمـی دهــد

تو مـحـور حـدیث شــریف زعــامـتـی              چـشم و چـراغ دین و اسـاس امـامـتـی

احکـام اهل بیت به تو می شـود درست              در خــانــدان وحـی چــه والا اقـامـتی

روشنترین چراغ هدایت به دست تست              تـو قـلـۀ امــامت و دیـن را عــلامـتـی

ای زادۀ خــلـیـل خـلـیــلان بـت شـکـن              در آتش فــراق چه بــرد و ســلامـتـی

هر چند در حصار و بعـید جای توست              تـو مـظـهـر مــقـاومـت و اسـتـقـامـتـی

ای در بــرابــر هـمـۀ کـفــر یـک تـنـه              الحـق که مثل فــاطـمـه کـوه شهـامتـی

مـحــراب از نـمــاز تو بــالا بلـنـد شـد              ای مقتدای سرو چه خوش قد و قامتی

شد خـوشـۀ طـلایی گـنـدم ز گـونـه ات           ای سفـره دار عـشق عجـب با کرامتـی

ای نـور تو هـمـاره نگهــدار شیـعـیـان

دلـسـوزی ات امـان من الـنـار شیعـیـان

دست قــلــم به پــای ثـنـایت نـمی رسـد              مهـر فــلک به گـرد عـبایت نـمی رسد

مهر  ومه از افـاضۀ ذرات نـور تست              دست سـتـاره بر کـف پـایت نـمی رسد

باید سپـرد دست عنـان را به دست تـو              بی تو کـسی به مـرز هـدایت نمی رسد

آن مــدعی که از تو اطاعت نـمی کـنـد              دستش تهی است چون به عطایت نمی رسد

حـتی اگر امارت عــالــم شـود نـصیب              بی حکـم تو کسی به کـفـایت نمی رسد

آب حـیـاتِ چـشمـۀ مـهــر و مـحـبـتت               بـر تـشـنگـان بـدون عـنـایت نـمی رسد

تـردیـد در امـامـت تو هـر کـسی کـنـد              دسـتـش به ریـسـمـان ولایت نـمی رسد

هر کس که بر ولی شـما اعـتـنا نکـرد              عهدش به روز عهد و وفایت نمی رسد

مـهـدی اگـر دعــا نـکـنـد وای بـر دلـم

دل را اگـر صــدا نـکـنـد وای بـر دلـم

ای خوش آن بنده که در آخرت و دنیایش           نیست غیراز تو و اجداد تو کس مولایش

تو همان آیت حُـسنی که ز رخـسارۀ تو         یـاد آرم ز رســول و ز رخ زیــبــایـش

در دلم آرزوی سامره باشد شب و روز           تا مگر درک کنم آن شب روح افزایش

هر که امروزبه دل بذر ولای تو نکِشت         غـم بی حـاصلی خـویش کُـشد فـردایش

هرکه پابند تو شد از سر وسامان بگذشت        هر که در عشق تو گم گشت نشد پیدایش

ما بر آنیم که جـز راه تو راهـی نـرویم         بنـده بـایـد که کـند پـیـروی از مولایش

نیست غیر از عـلی و آل عـلی رهبر ما         راه این است خـوشا رهبر و ره پیماش

حجّـت یـازدهــم، سبط نـبی، پـور عـلی         آن که تابـنده بود نور حق از سیـمـایش

هـر که از دامن او دست کِـشد در دنـیـا         در صف حشر هر آئـینه بـلـغـزد پایش

اصل در اصل بود طیّب و طاهر از مام         نـسـل در نـسـل بود پـاک هـمه آبـایـش

عسکرش فوج ملک باشد و باشند مـدام         شرق تا غـرب جهـان منتـظر ایـمـایش

کـمـتر از نـاقــۀ صالـح نبـود نـاخـن او         خصم را گو که نکــوشد ز پی ایـذایش

شیر،آهوی حرم، دربَر اوگشت، چو داد         خـصم در برکۀ شـیران درنـده، جـایش

تا به کی در دل «خسرو» بود این عقده؟ که هست         نــوکــر و دور بــود از حــرم آقــایـش

خورشید ولایت ز تو تابان شده باشد         از نور جلال تو درخـشـان شده باشد

 آبادی ما رو به فـنــا بود، که دیـدیم             از یـمن قدم هات، گلستان شده بــاشد

هر کس که نیاورد به توحید تواسلام            ازکرده ی خود سخت پشیمان شده باشد

بی معجزه دیدن... به شما پشت به پشتم            با فـخـر و مبـاهات مسلمان شده باشد

اقـبــال عجم بود، قــدم رنجــه نمودید           یک فاطمه هم قسمت ایران شده باشد

بین الحرمینی که تو احــداث نمـودی            یک سرقم ویک سمت خراسان شده باشد

قم حرمت توداشت کجا پیش قدم هات          یک شهر سراسیمه چراغان شده باشد

فرق است میان تو و زینب که چهل بار         آواره ی صـحــرا و بیابان شــده باشد

فرق است میان تو و چشمی که به گودال          دیده ست برادر تنش عریان شده باشد

فرق است میان تو و هم قافله ی زجر        هر چند که گیسوت پریشان شده باشد

آزرده (خیال) است که چون منبرنیزه           اجــلاس گــه قــاری قـرآن شده باشد